Don't Worry He Won't Get Far On Foot

''All in a day of being a quad.' Een biopic over een cartoonist, waar de cartoons bijna vergeten worden. Dan moet er iets aan de hand zijn. Twee dingen zelfs. John Callahan kreeg als dronkelap een auto-ongeluk, en belandde in een rolstoel. Pas toen (her)ontdekte hij zijn tekenliefde, kon hij figuratief wederopstaan. Tweede probleem, de gefrustreerde eikel haatte alles en iedereen, en schopte graag tegen zere beentjes... Freudiaans (over)duidelijk, maar daarmee ook een kans op een sociaal on-bewuste biopic. Vol vilein slachtofferschap. Je Suis Quadreplegic. Zoals Forman eens een keer Hefner deed. Van Sant weet er echter weinig van te bakken, in een nogal rommelig verteld verhaal. Hij spendeert veel tijd bij een therapiegroep, want Callahan was immers alcoholist. Bij vlagen werkt de film zelfs als reclamespot voor de roemruchte 12 stappen. (Het kan ook niet veel Amerikaanser, eigenlijk. Scientology for alcoholics, je eigen kruisweg van level naar leven.) Een grote cast namen wordt intussen opengetrokken. Hill doet een aardige goeroe, Phoenix rommelt zich door zijn Oscar bait-rolstoel-rol, terwijl de reddende nimf Mara er teveel aan is. Ik voel haar Bergman-remake aankomen. Het mooiste blijft hier toch de uitweg der kunsten. Art saves met een grote AA. En dat had ook anoniem in een lokaal krantje gekund. Callahan heeft deze (her)bevestiging niet nodig. 'Poor me... Another drink.'