'Ich wil nicht mehr so wie früher.' Ruim vijftien uur duurt deze
glinsterende ontleding van de lijdende mens. Vooraf wekte de speelduur
ontzag, wat voor experiment zou dat moeten worden met Fassbender aan het
roer? Voorwaar, het blijkt een van zijn meest toegankelijke werken, met
slechts kleine avant-gardistische martel-intermezzi. De eerste paar
'afleveringen' moest ik vooral aan Coppola denken. Het Berlijn van de
twenties heeft diens Gatsby-look. Goudbruine cinema reminescato. Een
lampjesparade. Ieder lichtje wordt een kerststerretje. Ein vom Herzen, om
op een andere neon-Coppola te alluderen. (Die toegaf sterk door
deze serie geïnspireerd te zijn). Fassbender toont ons Franz Biberkopf.
Geen goede, maar wel een goedmoedige ziel. De voormalige bajesklant,
poogt nu eindelijk eens op het rechte pad te blijven. In het Berlijnse paranoma sjokt
hij van vrouw naar vrouw, van criminele kennis naar nieuwe drinkmaat,
ondertussen de Kümmels 'niemals' versmadend. Bijna elke scene wordt
begeleid door tintelende muziek. Opnieuw een teken van de
toegankelijkheid, vooral dankzij zo'n Morricone-harmonica. Soms lijkt
de serie daardoor wel een eindeloze trailer, maar meestal boeit het
tragische lot van Biberkopf. Knetterende relaties en verknipte
vriendschappen, in een kamer waar het licht altijd knippert. 'Hij heeft
geweigerd op te groeien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten