'People are looking for a change.' Woodrow zou allang vergeten zijn, ware het
niet dat hij als Kantiaans dromer streefde naar een wereldregering. Een
dapper plan in realpolitik-tijden. Voor zoiets bizars moet je wel een
wetenschapper zijn! Uit deze gemoedelijke biopic leerde ik dat Woodrow
inderdaad een eigenzinnig Princeton-man was. Hij hield meer van zijn
'little women' dan van de kiezer. De film schittert dan ook vooral op
bepaald on-statige momenten. Het leven van een outsider verbeeldt als
kerstmusical. Met echtgenote en dochters achter de piano. Of die
prachtige ode van zijn studenten. 'Three cheers for old Nassau.' Een
beetje Gospel in het Noorden. (Wilson was een verdwaalde Southern
Democrat.) Tijdens zijn eerste termijn keerde Wilson zich tegen de
bankmannetjes. Zelf mocht hij ook in een groot huis wonen. De president
dwaalt door de eindeloze vertrekken van dat Witte Huis. Een fenomenaal
Technicolor-decor. De schaduw van de grote wereld slokt Wilson
vervolgens op. De Eerste Wereldoorlog blijkt onvermijdelijk. Pacifist
Wilson blijft in zijn eigen dromen geloven. Hij pleit: 'It must accept
the league of nations, or live with a gun in his hand'. Die keuze lijkt
me voor een Amerikaan doodsimpel. We zien het elke dag. Na ieder stapje
vooruit volgt een conservatieve terugslag. 'It's not only possible, it's
imperative.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten