'Je hart is niet zwak, maar gewoon
leeg.' Claire Denis maakt altijd ontzettende zinnelijke films. Vervuld van
verlangen. Ook in L'Intrus heeft ze maar een paar flitsen nodig om een
geweldige erotische intensiteit op te roepen. Een douaniere gaat na een
dagje drugs snuffelen naar huis. Daar wacht haar echtgenoot. Hij besnuffelt haar. Ogenblikkelijk staat de vrouw voor hem klaar. Tegen
het aanrecht. Jammer genoeg blijkt het duo daarna een zijlijn in de
film. L'Intrus maakt wel meer van die modernistische sprongen. Ik kon
weinig zinnigs van al het zinnelijks van maken. Michel Subor vormt de
harde kern. Hij is de vader van de jongeman uit het intro. Hij heeft
meer zoons, denkt ie. De pater familias vertrekt daarom op een
noodgedwongen Broken Flowers-queeste. Zo maakt Denis met haar
hoofdpersoon een toertje door de wereldcinema. Op de meeste plekken –
Genève, Polynesië – weet ze wel een losstaande contemplatie over
eenzaamheid te vinden. Vaak rond kleine handelingen. Het passen van een
peperduur horloge, bijvoorbeeld. L'Intrus sluit als film even strak om
de pols. Soms ijzig hermetisch in de bewust beleden onwil om
de kíjker klaarheid te bieden. Beelden en woorden worden rondgestrooid als een
sjamanistische bezwering. Een breinbreker over een hartenbreker. Het
leven als wieggang, of de avonturen van een nieuw hart in een oude zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten