'Wearing down her little shoulders
were sad thoughts of vengeance.' Moorden omdat het moet. Lady Snowblood
wordt tijdens het 'zevende jaar van het Meji era' geboren, in een
donker hoekje van de gevangenis. Het sneeuwt en het lijkt wel kerst.
Onze Lieve Vrouwe krijgt van mams een missie. 'Karma can stain the
unborn.' De wraakexercitie levert (zonder twijfel) een van Tarantino's
favoriete films op. Alles zit erin, rommelig en wel. Grof geweld, knappe
vrouwen, en niet te vergeten goeie chaptertitels: The House of Joy, the
Final Hell. Het bloederige geweld wordt gehuld in een melancholisch
gewaad. Zeer zenuwachtig gefilmd, bepaald on-eigen aan het genre. In een
raak shot zien we een doorstoken kerel in een spierwit pak. Vermoord
omdat ie een government man zóu zijn. De uitdijende bloedvlek vormt de
Japanse vlag. Om de paar scenes heeft de film wel een dergelijk dwarse
grap in huis. Stemmige fotomontages afgewisseld met erotisch gutsende
wonden. Of wat te denken van de schrijver met het beatkapsel! De
soundtrack knipoogt prompt naar een sixties-hit. Na anderhalf uur
zwoegen ontmoet Snowblood een schurk met kekke zonnebril. Weggelopen uit
een retecoole mangastrip, bevangen door Miyazaki's tristesse. Het oude
Japan sterft op een bal met Europese vlaggetjes. 'Come now, it's time to
start your journey of death.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten