maandag 7 augustus 2017

Labyrinth

'Slap that baby, make him free!' David Bowie stierf, en mijn zusje zei: ik ken 'm eigenlijk vooral van Labyrinth. Die moest ik (dus) zien. Eén van de laatste Jim Henson-producties flopte aan de kassa's, maar zoiets belooft juist wat. De leipheidsfactor slaat inderdaad stevig uit. Drums as gated als dat doolhof, en Bowie in de rol van Goblinkoning. De piepjonge Jennifer Connelly belandt in zijn klauwen, nadat ze haar broertje magisch denkend heeft weggewenst. Dat gaat zomaar niet! Connelly ziet 'r aardig  volwassen uit voor haar leeftijd. Typisch Hollywood, voluptueus beginnen en dan almaar jonger en sprietiger worden. Bowie rockt de looks van een hair metal dude, en draagt de hele film zo'n strakke broek dat de makers zijn klokkenspel nog bijna een credit moesten geven. Of een stemmetje. 'It's so stimulating being your hat.' Na een gematigde eerste fase, verschijnen er steeds maffere personages. Henson wist van wanten wanneer de poppetjes aan het dansen moesten. Echt cult wordt het dankzij een perzik. Lewis Carrol's fantasies coming true. Compleet gedrogeerd droomt maagd Jennifer psychedelisch van haar schurk. Ze komt los van het comfort van de kinderkamer in een Coraline-achtige scene. Als bonus heet trouwens één van haar handlangers Ludo, en een ander naar mijn zusje, Didymus! Zouden mijn ouders de film soms gezien hebben?

Geen opmerkingen: