'Slap
that baby, make him free!' David Bowie stierf, en mijn zusje zei: ik
ken 'm eigenlijk vooral van Labyrinth. Die moest ik (dus) zien. Eén van
de laatste Jim Henson-producties flopte aan de kassa's, maar zoiets
belooft juist wat. De leipheidsfactor slaat inderdaad stevig uit. Drums as
gated als dat doolhof, en Bowie in de rol van Goblinkoning. De piepjonge
Jennifer Connelly belandt in zijn klauwen, nadat ze haar broertje
magisch denkend heeft weggewenst. Dat gaat zomaar niet! Connelly ziet 'r aardig volwassen uit voor haar leeftijd. Typisch Hollywood, voluptueus
beginnen en dan almaar jonger en sprietiger worden. Bowie rockt de
looks van een hair metal dude, en draagt de hele film zo'n strakke broek
dat de makers zijn klokkenspel nog bijna een credit moesten geven. Of
een stemmetje. 'It's so stimulating being your hat.' Na een gematigde
eerste fase, verschijnen er steeds maffere personages. Henson wist van wanten wanneer de poppetjes aan het dansen moesten. Echt cult wordt het
dankzij een perzik. Lewis Carrol's fantasies coming true. Compleet
gedrogeerd droomt maagd Jennifer psychedelisch van haar schurk. Ze komt
los van het comfort van de kinderkamer in een Coraline-achtige scene.
Als bonus heet trouwens één van haar handlangers Ludo, en een ander naar
mijn zusje, Didymus! Zouden mijn ouders de film soms gezien hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten