'Ze
dronk erg veel bier, maar d'r frietjes waren lekker.' Heavy shit en
truth bombs in een kinder-arthousefilm. De vergelijking met Anomalisa
gaat te ver, maar het blijft wonderlijk dat 'r een nagesynchroniseerde
versie in de bios draaide. Je wilt er écht niet met een zesjarige
naartoe. Het Anti-Zwitserlevengevoel wordt aangezwengeld door een
gitaarriedel van Sophie Hunger. Van mij had zij nog veel meer mogen
bijdragen, maar de voorzichtige makers houden de film van
krap één uur stilletjes. Dat valt te begrijpen... Het eenzame jongetje
'Courgette' schuilt op zolder voor zijn zuipende moeder. Papaoutai, geen
idee. De poppetjesanimatie doet al snel aan Coraline denken. In feite
is deze situatie nog wat gruwelijker. Moeder 'verdwijnt', waarna
Courgette zijn leven mag proberen te hervatten op de kostschool. Erg
enthousiast wordt hij daar niet ontvangen. 'Pfff.. encore un autist.' In
deze omgeving kan Courgette zijn enige levensles wel wat makkelijker in
praktijk brengen. Klein geluk zoeken en vasthouden. Hele kleine
flintertjes. Als enige herinnering aan zijn moeder sleept hij
bijvoorbeeld een bierblikje mee. Zo bitter dus. Gelukkig zijn er nieuwe
vriendjes, en het Méteo des Enfants klaart op. Samen met een dinnetje
ligt hij een tijdje later in de sneeuw te reminiscen. Eternal Sunshine
met jonge tieners. Zo lief. 'Ik deed het niet expres'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten