'I don't like change.' 'Well, then you'll
be lonely.' Een lesje reciteren uit de Dode Dichters Almanak. Zoals
vaker bij dit soort toneelexercities – het neigt zelfs naar monoloog –
haatte ik de vorm, maar de inhoud raakte me. Daarvoor volstaan dus
eigenlijk de woorden van dichteres Stevie Smith en de stem van Glenda
Jackson. De beelden zijn veelal irrelevant, en soms zelfs onnodig
cheesy. (Flashbacks in sepia...) Voor een luisterboek (of hoorspel)
leidde Stevie echter het perfecte leven. Als typische outsider artist
bleef de soliste haar hele leven bij tante wonen. De twee beleven nooit
wat, maar in die eindeloze verveling broeit de gekte van de reclusieve
kunstenaarsziel. Stevie denkt meestal aan de dood, en reflecteert hierop
in een geheel eigen alledaags modernisme. Hoeveel invalshoeken of
glaasjes water je ook neemt, het leven blijft kut. Ik stelde me voor dat
auntie en Stevie Frans zouden spreken; Resnais zou zich in zijn handen
wrijven! Misschien dat er in die Franse versie nog wel een moord zou
zijn gepleegd. Nu blijft het bij de horror des levens. Stevie was geen
mensenmens, en ze wist het. Ze pelt zichzelf genadeloos af. Vrienden? 'I
love the thought and memory of them just as much.' De verslaving van de
cocon, het thuis van een kindse neurotica. Babbelziek en altijd moe. 'I
have a friend at the end of the world. His name is a breath of fresh
air.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten