'Crackers. Good old
crackers.' Pas na een korte mededeling van de NRA (echt waar!) volgt
deze klassieke komedie van het norse opaatje W.C. Fields. Beesten en
kinderen, these were just a few of the things he hated. Om hem te
stangen kreeg een baby second billing. It's A Gift is zo'n film die
inmiddels lijdt onder de eigen invloed. Alles voelt al bekend. Iedere
grap werd later benut door navolgers. Piekfijn voorbeeld: de echtgenote
van Fields. Een 'older lady' met een zangerige stem, en de luidkeelse
voorkeur om zich beter voor te doen dan ze is. To-máh-toes. Inderdaad,
net Hyacinth uit Keeping Up Appearances. Fields stuntelt als
'family' guy en mislukte supermarktuitbater om deze diva heen. 'Your
father says a lot of things.' Papa schiet met losse flodders. Een
scheerschuimballet met dochter, gebekvecht met het zoontje. Wat een
Schatjes. (Ook in dat soort familie-intolerantie loopt It's a Gift
voorop.) 'Suffering sciatica!' De winkel blijkt – net als in Sausage
Party – een prima plek om de (smeer)boel te versjteren. Toch vond ik de
film in het familieflatje op zijn leukst. Fields fungeert daar als
Babbitt. Hij draagt Nobelprijswinnende middenklassemiserie op de
schouders. Het geld móet binnenstromen. Op naar Californië. Eigenlijk
het begin van een imaginair vervolg. Flodder in Amerika. 'This is
evidently a young orange tree.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten