'All you should be doing while driving
is seeing.' Het Iraanse verkeer biedt altijd stof. Door prachtige,
zanderige Van Gogh-landschappen rijdt een Suzuki. De kijker ziet slechts
de auto in de verte. En leest de ondertiteling. De stilte ruist intens.
Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Het blijken twee slechthorenden,
met een koter achterin. Natuurlijk! In gebarentaal een driftig gesprek
voeren, terwijl je koppig mensen inhaalt. Dat kan alleen op weg naar
Teheran. Het rijtochtje heeft (of krijgt!) een zeer pijnlijke reden,
wederom in vele opzichten verbonden met het menselijke verkeer. Alles
grijpt ineen. Het dove stel ziet zich plots voor problemen gesteld die
hun handicap te boven gaan. En dat weten ze. Heel basaal en bescheiden
wordt er op de situatie gereflecteerd. Met dat engelachtige kind
zwijgend achterin. Het stof des levens daalt neer. De editing verdient
een apart complimentje. Iedere beeldovergang voltrekt zich naturel. Elk
plotseling shot begrijp je, óf voel je meteen. De pijn van het jongetje, die
dan maar Wolkeriaans een beestje sloopt. Of de onvermijdelijke
autopanne, waardoor de 'gehandicapten', aan een kabel voortgesleept
moeten worden. Hun situatie in één beeld. Het diepste verdriet toont
zich in tunnels. Omineuze overgangen naar nieuwe situaties. 'Hoe kan hij
een kind opvoeden, hij moet verdomme zelf opgevoed worden!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten