Marguerite

Is kunst nog leuk als je er werkelijk niks van bakt? Bij sport lijkt het een stuk sneller duidelijk dat de amateur nooit met professionals zal wedijveren. Maar iedereen kan een beetje schilderen. Of de illusie hebben zijn akkoorden op een frisse manier op de gitaar te raggen. Wanneer je het geld hebt, valt met duur equipment helemaal lang de schijn op te houden. Wannabe operadiva Marguerite heeft dat geld. In een gelikt Caro en Jeunet-sfeertje toont de film haar vooroorlogse kasteelleven. Manlief negeert Marguerite, terwijl zijzelf vlucht in droomstof. Opgedoft als een Tinder-meisje hebben alle selfie-parades iets heel moderns. Geen wonder dat een stel avant-garde jonkies haar omarmen. 'She's utterly mad, I love it.' Kunst kan immers – in tegenstelling tot sport – postmodern zijn. Zó slecht dat het goed wordt. Stockhausen zou een moord doen voor deze bruller. De 'fans' zetten haar in een klein theater. Met voorspelbare gevolgen. DADA! De psychologische kant van het verhaal detoneert helaas (ook). De film schrijdt wat al te steriel richting finale. Een soort King's Speech zonder oplossing. Wel blijven de theatertaferelen fenomenaal. Net een roman van Balzac. Ingehuurde klappers! En Marguerite... Eigenlijk straalt ze wel wat sensueels uit. Misschien had Freddie The Eagle ook wel groupies. En een valet. 'Als je het kan dromen, kan je het bereiken.'