skip to main |
skip to sidebar
'Hearing but not understanding.' Van Arthur Russell krijg ik altijd een Kafka-gevoel. Ik voel van beide de kracht en invloed – zelfs op mijn eigen werk – maar wanneer ik dan een opus van één dezer mannen probeer te begrijpen, wil het toch niet echt lukken. 'Too remarkable and too individual', zegt iemand in deze docu. Wellicht. De makers ontrafelen de mythische kluwen aan tapes die Arthur Russell vulde. Het portret richt zich dus vooral op zijn muziek. Vanzelfsprekend ontstaat daaruit toch een beeld van de man, al gaat dat zelden de diepte in. Volgens mij was ie héél wat minder braaf dan we de indruk moeten krijgen. Het lijkt me echt iemand die ook in de nachtelijke uurtjes to the max leefde. Net zoals hij overdag als een bezetene muziek zat te maken. De muziekfragmenten zijn daarmee het leukst. Vroege beelden van Russell op gitaar, want er school ook een vrij conventionele (en goede!) Dylan in hem. Singing his heart out. Altijd waren er echter weer nieuwe muzikale interesses. Die prachtige moderne stem-manipulaties! Russell wist zowel totale individualist als kameleon te zijn. (Samenwerken ging 'm meestal ook goed af.) Triestig stemmen de momenten met zijn ouders. Plagerige pa blijft maar emotioneel. Arthur ging terug de 'fishtank in'. Zijn muziek drijft verder. 'His gifts were increasing as his strengths were leaving him.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten