'Every ugliness in its proper
place.' Veel vromer kom ik ze gelukkig zelden tegen. Fredric March
speelt een priester die van Canada naar de States afzakt. Zijn vrouw
(Martha Scott) staat niet te springen, maar even later zijn ze toch in
Iowa. Helaas valt daar geen mormoon te bespeuren. One Foot in Heaven is
van de mainstream. Methodisten en Baptisten, in meer smaken komt de Heer
der WASPS niet. En steken, ho maar. Iowa schittert onder een
nostalgisch zonnetje, terwijl March zijn 'discipline' predikt. Al snel
begint de attitude van zijn echtgenote op te vallen. Met glimmende ogen
van onderdanigheid volgt ze haar voorganger. Die krijgt altijd gelijk.
'Literally, figuratively and specifically.' De mooiste scenes moeten we
dus in de marges gaan zoeken. Zo wordt er heel humaan een appeltje
gedeeld, aan een gemeentebalie! Het hoogtepunt voor de cinefielen – en
dat zijn de ware gelovigen natuurlijk– zit in het midden. Warner Bros
neemt de personages mee naar de nickelodeon. The Silent Man speelt, en
iedereen wordt zot. Tien minuten magisch meta-genieten, van film in
film. 'Ladies will please remove their hats.' Zelfs bij de priester kan
er een lachje af. Die verruilt hij snel weer voor verhuld
fundamentalisme. Een lieve man in wolfskleren. Nooit meer terug naar
Canada. Dat is de kracht van Vadertje Amerika. 'There's no sense in
arguing.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten