dinsdag 1 augustus 2017

The Sea Gull

'She's a psychological phenomenon, my mother.' Zelfs als je nooit naar een toneelstuk gaat, zie je dankzij moedertje cinema alle classics. Shakespeare, Miller, Albee. Mijn kennis van Tsjechov was tot op heden nochtans gering. De Zeemeeuw verandert dat, maar niet ten goede. Regisseur Lumet pakt de zaken nogal droog aan. Zelfs de muziek moet 'van de overkant' komen! De gouden Bergman-beelden wekken nog wel verwachtingen. (Ik was tevreden na afloop 'made in Sweden' te lezen.) Lummelende rijken in een midzomernachtsdroom. Kwebbelend over een toneelstuk. Tsjechov overdacht zichzelf. Een groot gedeelte van het stuk gaat heel meta over artistieke worstelingen. 'Theatre is dead!'. De pijn van het streven naar erkenning, van eeuwig in de schaduw van Tolstoj moeten staan. 'It would have been nice to be a mediocre writer even, you know'. In het lukrake gezelschap treffen we Simone Signoret, als 'fading' actress, en haar zenuwachtige zoon David Warner, die zó graag créateur zóu zijn. James Mason houdt de beste speeches, en dat als middlebrow broodschrijver. 'I am rushed to log all these sentences.' Middenklasser Lumet weet ondanks al deze talige hints de scharnierstructuur van het stuk maar niet te smeren. Zijn adaptatie blijft merkwaardig desoriënterend. Niveau tv-play. 'Here we go again philosophizing.'

Geen opmerkingen: