'She's a
psychological phenomenon, my mother.' Zelfs als je nooit naar een
toneelstuk gaat, zie je dankzij moedertje cinema alle classics.
Shakespeare, Miller, Albee. Mijn kennis van Tsjechov was tot op heden
nochtans gering. De Zeemeeuw verandert dat, maar niet ten goede.
Regisseur Lumet pakt de zaken nogal droog aan. Zelfs de muziek moet 'van
de overkant' komen! De gouden Bergman-beelden wekken nog wel
verwachtingen. (Ik was tevreden na afloop 'made in Sweden' te lezen.)
Lummelende rijken in een midzomernachtsdroom. Kwebbelend over een
toneelstuk. Tsjechov overdacht zichzelf. Een groot gedeelte van het stuk
gaat heel meta over artistieke worstelingen. 'Theatre is dead!'. De
pijn van het streven naar erkenning, van eeuwig in de schaduw van
Tolstoj moeten staan. 'It would have been nice to be a mediocre writer
even, you know'. In het lukrake gezelschap treffen we Simone Signoret,
als 'fading' actress, en haar zenuwachtige zoon David Warner, die zó
graag créateur zóu zijn. James Mason houdt de beste speeches, en dat als
middlebrow broodschrijver. 'I am rushed to log all these sentences.'
Middenklasser Lumet weet ondanks al deze talige hints de scharnierstructuur
van het stuk maar niet te smeren. Zijn adaptatie blijft merkwaardig
desoriënterend. Niveau tv-play. 'Here we go again philosophizing.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten