'Ik zal ook maar beginnen met
schilderen dan.' In dit even irritante als spannende drama botsen aloude
tegenstellingen. Man op vrouw. Arm op rijk. Een oude working class
kerel heeft zijn fortuin gemaakt in ijzer. Het geld bracht hem een
trophy wife. Nu kan hij op feestjes nog wat makkelijker zijn
zelfgecreëerde rol van gangmaker vertolken. Sigaar in de mondhoek, Niks
aan het handje. Maar hé, naar wie staart het vrouwtje!? Naar een
artistieke melancholicus. Zacht en jong. Dat gaat mis natuurlijk. Een
'sale type' en een 'sympa type' beginnen een riskante pas de deux. De
synth soundtrack van Sarde zwengelt met schwung het gevecht aan. Romy
Schneider belandt 'r zelfs van op de achtergrond. Dit gaat om Cesar et
David. Met de focus dapper op de stoere Cesar. Montand speelt dan ook...
ijzersterk. Na elke uitbarsting valt zijn gezicht uit elkaar van
moedeloosheid. De alfaman kán niet anders, terwijl hij weet dat het niet
werkt. Hij vlucht maar snel in een morsig café, waar de hardgekookte
eieren klaarstaan. Je ruikt de lucht bijna. De hele tijd werd ik
trouwens gekriebeld door een meta-raadsel. Wat was de vergelijkbare film
met voornamen in de titel? Het antwoord: Vincent, Francois, Paul et Les
Autres. Eveneens van Sautet, en met Montand. Herkenbaar Frans, dus.
Beter een hypothetische verhouding dan geen. 'Tout. Rien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten