'Wij zijn Duitsers, alle goede
vaderlanders hebben ons de verkeerde kant opgestuurd.' Kort na de Tweede
Wereldoorlog schreef Vestdijk een classic. Hij had de vaderlandse sfeer
vlot doorzien. Verzet in Nederland is... je verdachte collega
doodzwijgen. De ingenieuze roman weet tegelijk ironisch én retespannend
te zijn. Met die evenwichtsact heeft regisseur Verstappen het in de
adaptatie moeilijk. Het lullige gaat hem beter af. Poerstamper (de
NSB-apotheker) wordt bijvoorbeeld goed getroffen. Vanzelfsprekend leeft
Verstappen zich uit in sado-seksuele dingetjes. Godverdommes tijdens de mis, en nóóit voor
het zingen de kerk uit. Eén van zijn aardige,
eigen bijdragen is de nazi-pief die al kuierend op een feestje even alle
dames 'leent'. Vaker vermoeit Verstappens preoccupatie met het
vleselijke. Gelukkig geven de goed geschoten locaties wel de gepaste
l'ennui. Watertonnen in de woonwijk, lage boerderijen aan de rand. 'Twee
kilo kersen als het kan.' In het dorp heult de helft met Duitsland, de
anderen spelen verzetsgroep. Belangrijke heertjes doen formeel. 'Je kan
wel zien dat je hier niet vaak de hand in hebt gehad.' Richting einde
merkt Verstappen plots dat hij tijd tekort komt. Een staaltje
amateurisme waar de verzetsmannetjes zich niet voor zouden schamen. Dit
had nou écht een serie moeten zijn. 'U wilt afrekenen meneer?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten