'Is
dat Byron?' 'No, it's me'. Die heerlijke Europa-liefde van Miyazaki.
Een waltzje hier, een aria daar. Porco Rosso moet zijn meest 'volwassen'
film zijn. Het is dat er een varken de hoofdrol speelt, anders zou de
boel met gemak in een live action swashbuckler kunnen worden omgetoverd.
Maar, wacht. Een swashbuckler, dat voelt toch eigenlijk best Amerikaans aan. Zo steekt Miyazaki inderdaad heel galant (en figuurlijk) de continenten
over. Luchtfietsen met luchtpiraten. Howard Hughes aan de Adriatische
kust, door de ogen van een Japanner. Binnen tien minuten gaan alle
illusies van een 'kindertekenfilm' overboord. Machinegeweren worden op
koters gericht, drank en sigaretten gedeeld in overvloed. Porco heeft
als lobbes wat weg van die hond uit Daft Punks Da Funk-video. Hij babbelt
wel een stuk zelfverzekerder, en gaat roekeloos de strijd aan met
yankees én fascisten. 'A pig's gotta fly'. Porco gedraagt zich als een varken tegen de
dames, maar een 'young cutie' kan zijn hart nog net op tijd stelen.
Naast knok- en schietpartijen heeft Miyazaki gelukkig ook wat
melancholie in petto. Op weg naar de Zevende Hemel stijgt een stoet
piloten in een langzame parade op. Terug op aarde besluit de film al
even mysterieus. De vragen onbeantwoord, de metaforen oningevuld – en
dat is eigenlijk wel zo mooi. 'You make me think, humanity is not a
complete waste.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten