woensdag 23 augustus 2017

The Voice of the Turtle

'The only talent I've ever had is talent for appreciation.' Als een ode aan het bekende valt The Voice of the Turtle zeker te waarderen. Zo knipoogt de schmaltzy film naar Casablanca, al blijft men wel 'gewoon' veilig thuis in het homeland. Daar lijkt alles zijn gangetje te gaan, maar wie beter kijkt... De oorlogsdip maakt onrustig. Met de mannen van huis, dansen de meisjes op tafel. De moraal wordt losser. Free war spirits doen Tinder dingen. In innuendo spreken de dames over de dilemma's van 'scharrelen'. 'You're gonna have an awful lot of free time.' De juiste patriottische daad is een soldaat daten. Enter mister Reagan. Ongetwijfeld dé reden dat de film in de NY Times 1000 Best Movies staat. In zoveel geslaagde films speelde The Ronald niet. Hier opereert hij echter charmant. Als kluns. Het blijft vermakelijk de latere despoot komisch te zien stuntelen met telefoonklappers. Wanhopig op zoek naar een 'slaapplaats'. Terwijl de kerel zich in bochten wringt, eet Eleanor Parker quasi-braaf een appeltje. Zij treedt eindelijk uit de schaduw van haar bitchy vriendin. Een 'long weekend' tortelduifje spelen. Vol aandacht in de weer met sloffies en tandenborstels. 'Cuddling up on the couch with a potato salad.' Kleinburgerlijke genoegens. Elke goeie ingeving herhaald, zodat niemand ook maar iets ontgaat. 'I'm afraid that's the end of a beautiful friendship.'

Geen opmerkingen: