'The only talent I've ever had is talent for appreciation.' Als een ode
aan het bekende valt The Voice of the Turtle zeker te waarderen. Zo
knipoogt de schmaltzy film naar Casablanca, al blijft men wel 'gewoon'
veilig thuis in het homeland. Daar lijkt alles zijn gangetje te gaan,
maar wie beter kijkt... De oorlogsdip maakt onrustig. Met de mannen van
huis, dansen de meisjes op tafel. De moraal wordt losser. Free war
spirits doen Tinder dingen. In innuendo spreken de dames over de
dilemma's van 'scharrelen'. 'You're gonna have an awful lot of free
time.' De juiste patriottische daad is een soldaat daten. Enter mister
Reagan. Ongetwijfeld dé reden dat de film in de NY Times 1000 Best Movies staat. In
zoveel geslaagde films speelde The Ronald niet. Hier opereert hij echter
charmant. Als kluns. Het blijft vermakelijk de latere despoot komisch
te zien stuntelen met telefoonklappers. Wanhopig op zoek naar een
'slaapplaats'. Terwijl de kerel zich in bochten wringt, eet Eleanor
Parker quasi-braaf een appeltje. Zij treedt eindelijk uit de schaduw van
haar bitchy vriendin. Een 'long weekend' tortelduifje spelen. Vol
aandacht in de weer met sloffies en tandenborstels. 'Cuddling up on the
couch with a potato salad.' Kleinburgerlijke genoegens. Elke goeie
ingeving herhaald, zodat niemand ook maar iets ontgaat. 'I'm afraid
that's the end of a beautiful friendship.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten