Dark Eyes

'Gevoelens, inclusief liefde, werden routine.' Italianen en Russen, ze moeten het prima met elkaar kunnen vinden. Nooit vies van wat melodrama, perfumato. In Oci Ciornie slaat regisseur Michalkov de bekende 'Amarcords' aan. Hij leende de basis voor het verhaal van Tsjechov, maar qua gemoedstoestand is het toch eerst Italië dat doet (mee)zingen. De schlemiel Mastroianni orakelt over zijn grote liefde. Dankzij zijn steenrijke vrouw heeft hij een kunst van het nietsdoen gemaakt. Maffen bij een mopje Mozart op de soirees. Tijdens een kuurronde raakt hij bevangen door een donkere Russin. Plots kan ie de beentjes weer strekken. Zijn impotentie en indolentie voorbij. 'Miracolo!' Hij vindt een levensgeluk met manische trekjes, zoals dat in een Italiaanse farce behoort te gaan. Wat Dark Eyes uniek maakt, is de daaropvolgende Russische sequentie. De hysterische dame sipt nog net – 'Ik ben niet gewend aan gelukkig zijn' – maar ze verdwijnt dan rap naar het Grote Niets. De maestro erachteraan, natuurlijk. Ter plaatse halen de Russen hem rechts in, op de vlakken nihilisme en waanzin. Slapstick verruilt voor een Bruiloft der Zeven Zigeuners. Je kunt maar één keer leven, dus ook maar één keer kapot gaan. Amor(e) in het kippenhok. Rusland, een natuuringang naar jezelf, met een Tolstojaanse spiritualist als gids. 'Je thuis is overal.'