La La Land

'Why do you care so much about being liked?' Goede vraag. Wat moet Chazelle antwoorden? Hij begon nog als de jazzconnaisseur van de indie, maar laat inmiddels grote namen hun ding doen. Van hard bop, naar de Bob zijn. Bourdieu zou het wel weten. De autonomie van Chazelle verliest het van heteronome machtsstructuren. Weg l'art pour l'art. Er valt best een studie over de middlebrow-aspecten van La La Land te schrijven. De middenklasse weet wat het leuk moet vinden (jazz!), maar doet dat het liefst in verwaterde vorm. Ergens wil Chazelle deze tendens wel degelijk op de hak nemen, maar hij pakt niet door. In een typerend 'grapje' poogt jazzpianist Ryan Gosling aan zijn vriendin Emma Stone de magie van het genre uit te leggen. Repliceert Stone: voor mij is jazz gewoon iets waar mensen doorheen lullen. De hele dialoog speelt er een band op de achtergrond! De ironie móet bedoeld zijn, maar wordt niet benadrukt. Terwijl een kleine hapering als that's exactly the prob-...' volstond. Het tweetal danst en 'romanst' verder allercharmantst. Toch valt het gebrek aan andere personages snel op. I Love Melvin had er zóveel. Te gniffelen valt er wel. Emma troont Ryan mee naar planetarium en ik denk... Vallen die recente Woody-films dus toch te minen. 'How are you going to be a revolutionary if you're such a traditionalist.'