donderdag 24 augustus 2017

The Full Monty

'Can't we do normal things, sometimes?' Kitchen sink 'drama' van gehard staal. (Daar maken ze vast heel robuuste aanrechten van.) Ooit werd het materiaal in industriestad Shefffield geproduceerd, nu sjokken de Men of Steel door de troosteloosheid. Verlaten hallen en autowrakken. Een prima setting voor een film vol van goede wil, met een goed hart. De grote vraag doemt dan al snel op, zal Pete Posthletwaite opduiken? (Neen, maar de fabrieksfanfare speelt wel, 'about the only thing round 'ere that works...) Enkele rake urban shots vangen de leegte. De torens mogen dan fallisch overeind staan, de mannen voelen zich slap. Tot één van hen een ideetje jat. Wat de Chippendales kunnen, kunnen wij ook best. Uit de kleren voor het Algemeen Belang. Nog nét pre-internet loopt The Fully Montyzo  aardig in de pas van de moderne tijd. Iedereen een sterretje. Alle policor-vakjes netjes afgevinkt (zelfmoord, homoseksualiteit, impotentie, body positivity), al is de film wat mij betreft toch op zijn paasbest in het UB40 job centre. Lekker klieren, met Tom Wilkinson – middelbaar onherkenbaar – als het slachtoffer. Mannen onder elkaar. Gemeen en gevat. 'I need an audience.' 'You need a doctor.' Héél voorzichtig leren de kerels emoties tonen. Vader en zoon stompen elkaar uit liefde. En zelfs een schuldbekentenis kan er vanaf. De Nieuwe Man staat op. Met moeite. 'Cigarette me, for fuck's sake.'

Geen opmerkingen: