'Can't we do normal things,
sometimes?' Kitchen sink 'drama' van gehard staal. (Daar maken ze vast
heel robuuste aanrechten van.) Ooit werd het materiaal in industriestad
Shefffield geproduceerd, nu sjokken de Men of Steel door de
troosteloosheid. Verlaten hallen en autowrakken. Een prima setting voor
een film vol van goede wil, met een goed hart. De grote vraag doemt dan al snel op, zal Pete Posthletwaite opduiken? (Neen, maar de fabrieksfanfare
speelt wel, 'about the only thing round 'ere that works...) Enkele rake
urban shots vangen de leegte. De torens mogen dan fallisch overeind staan, de mannen voelen zich slap. Tot één van hen een ideetje jat. Wat de
Chippendales kunnen, kunnen wij ook best. Uit de kleren voor het Algemeen
Belang. Nog nét pre-internet loopt The Fully Montyzo aardig in de pas van
de moderne tijd. Iedereen een sterretje. Alle
policor-vakjes netjes afgevinkt (zelfmoord, homoseksualiteit,
impotentie, body positivity), al is de film wat mij betreft toch op zijn paasbest in het UB40 job
centre. Lekker klieren, met Tom Wilkinson – middelbaar onherkenbaar –
als het slachtoffer. Mannen onder elkaar. Gemeen en gevat. 'I
need an audience.' 'You need a doctor.' Héél voorzichtig leren de kerels
emoties tonen. Vader en zoon stompen elkaar uit liefde. En zelfs een
schuldbekentenis kan er vanaf. De Nieuwe Man staat op. Met moeite.
'Cigarette me, for fuck's sake.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten