Calvin Marshall

'Here's a man who gives and gives.' Alles wat ik laatst over Marguerite zei, vergeet het maar weer. Ook in sport vind je fantasten die zo lang mogelijk vasthouden aan De Droom. Ernaar kijken is zwelgen in loserdom. Paar akoestische gitaartjes erbij, en je hebt van die typisch Amerikaanse arthouse. 'Fundamentals.' Stiekem te gladjes, maar op zijn tijd zó lekker. Denk Soderbergh, denk Sayles. Gary Lundgren regisseerde, maar het had Buscemi kunnen zijn. Het sfeertje van sukkelaars in lounges. Niemand kan dáár de pose van honkbal-held zo goed als Calvin Marshall. Uiterlijk is ie een kruising van Gordon-Levitt en Cusack, wat hem in elk geval geschikt maakt voor school-tv. Coach Steve Zahn krijgt het maar niet over zijn hart de jongen de waarheid te vertellen. 'Asses and elbows.' Eigenlijk heb je daarmee het hele idee van het scenario, en met zo'n simpele pitch zijn de eerste minuten, waarin alles al duidelijk wordt, ook het best. Als welkome curveball verschijnt nog wel een echte ster. Een meisje van het volleybalteam. De gigantische – en gigantisch lijzige – actrice is groots. In alle opzichten. Haar post coïtus-twijfel op het Lookout Point. Stilletjes en mooi. Maar een film van dit type scoort vooral met rake liedjes. The National/Church/Sound en... de reden dat ik keek. Jandek! Wie verzint dat nou? 'Just put 'em. you know where!'