Film D'Amore e D'Anarchia

'Als je haast hebt om te neuken, waarom ga je dan niet naar Pellegrino's, nog goedkoper ook.' Lina Wertmüller maakte in de seventies samen met haar regulars een heel stel knots-gekke 'komedies'. Vol sardonische malligheid. Film d'amore is verreweg de lawaaiigste. (En dat zegt wat!) Aangevoerd door 'de barones van de kapotte kontjes' trekt 'r een anarchisten-operette voorbij, eindigend in het bordeel. Daar zingt, danst en schreeuwt iedereen. Zelfs de fascisten. Een echte klucht dus, maar toch heeft de pikzwarte humor van Wertmüller altijd iets eerlijks. Met haar kun je om werkelijk álles lachen. Dat werkt louterend. Grijns bijvoorbeeld om de verdwaasde, depressieve boer, die in een opwelling naar Rome reist om de grote Benito om te leggen. Il Duce's initialen staan al op de kogel. In het bordeel wordt de anarchist opgevangen door een handlangster. Deze hoer steekt een film lang enkel gruwelijke verhalen tegen hem af, opdat hij weet hoe hij zal eindigen. En hij was al niet zo dapper... De dagen die de man resten, dwaalt hij langs de surreëel uitgestorven pleinen. Cinematografisch valt er op Film D'Amore niks aan te merken. Zoals vaker neemt Wertmüller echter wel teveel tijd. De twee dagen in het 'casa die tolleranza' gaan langzaam voorbij. Met meer tempo was de chaos nog beter geworden. Maar de gedachte is goed – gek. 'Grazie per il pensiero.'