'Whatever
happened to fresh oranges?' In bedompt oranje kun je lekker zwelgen.
Zeker met zo'n bruine Bacharach-baslijn erbij. Doe de
seventies-shuffle in soft focus. Lange jassen en laarzen dwalen door een
klaslokaal. Moeders flirten. 'I'm a lot of fun at lunch Brooks.' George
Segal laat het zich met een grimas welgevallen. Hij heeft al een ander.
Én een huwelijk. Zijn midlife crisis piept om de hoek van het
bloemetjesbehang. Een 'big, beautiful 30-year trap'. De scenes met
relatieperikelen worden enigszins verluchtigd door fysieke humor. Segal
werkt als commercieel illustrator. Daarom 'mag' zijn plagerige vrouw
(Eva Maria Saint) even voor bedtijd als model fungeren. Zij brengt driedimensionaliteit in de film. Dapper hunkerend. Ook de dochters
kennen die vreemde man in huis door en door. Wanneer er 's avonds
dronken gestommel klinkt, roepen ze: 'daddy's home!' De tekenaar
knutselt aan zijn 'exteriors', terwijl om hem heen – en grotendeels door
zijn eigen fouten – de 'interiors' instorten. De ontploffing voltrekt zich op een feestje. Natuurlijk. Het suburbia-bal
waar met elk ingenomen cocktail wéér een rem losschiet. Een flauw
James Bond-gadget (gemáákt voor de slotgrap) zorgt voor de laatste klap.
Zedenschets wordt zedenscherts. De regels van het overspel gefopt door
moderne techniek. 'Oh Brooks, you're so middleclass.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten