Le Chat

'Ik vraag me af wat jou interesseert.' Binnenshuis en buitenhuis heerst leegte in deze Simenon-verfilming. Een oude arbeiderswijk (of is het een voorstadje?) wordt afgebroken. Het urban wasteland oogt halverwege de gigantische transformatie alsof De Bom viel. Slechts één klein pittoresk huisje staat nog overeind. Maar ook daar voltrekt zich een kleine kernramp. In alle gaten en kieren ruist de leegte van levens die voorbij zijn. Elke dag lijkt er een hoek bij te komen, om in vast te lopen. Deze fantastische (en bijzonder vervreemdende) locaties maken in Le Chat de halve film. De andere helft komt voor rekening van Gabin en Signoret. Twee bittere besjes, die nog één keer kunnen schitteren. Vooral Gabin is helemaal op, als het mannetje in Up. Alleen zijn haar zit nog goed. Het heeft wat pijnlijks om de oude held zó gekrompen te zien grommelen. Maar dapper is het wel. Signoret leeft nog net wat meer en deelt rake tikjes uit. Twee acteurs in klassieke stijl doen vooral gewone dingen. Een uitje bakken. In bed woelen en keren. Mokken. Simenon's stijl leent zich goed voor een dergelijke handelingenfilm. Geen Chambre Bleue, maar Chambre Grise. Een kat fungeert als symbolisch, laatste twistpunt. De twee keken toch enkel nog naar elkaar als katten met territoriumdrift. Op twee pasjes afstand. 'Te n'aime plus.'