'Dalco, Olmo. Paisan.' Wellicht was het er gewoon net even een epos teveel
aan, maar mijn verveling tijdens vijf uur Novecento valt ook aan
Bertolucci te wijten. Hij heeft het gewoon niet. Hier niet, nooit niet.
Hoe hard hij ook probeert zijn eigen The Leopard te maken. De man is een
te grote kleine viezerik om die ware 'tijd verglijdt'-melancholie op te
roepen. Daar helpen de driftig 'kalende' klasbakken Sutherland,
Depardieu en De Niro niks aan. Zelfs Burt Lancaster brengt weinig soelaas. Terwijl Morricone leeuweriken laat dalen,
dalen de ballen in van twee plattelandszonen. Eén het bovenbaasje, de
ander een 'bastardo'. Hun vrijzinnigheid voelt aangenaam gewoon.
Bertolucci houdt Piemelmonologen voor alle leeftijden. (Waarbij de
kleine plattelandsrat Olmo in zijn jongere jaren groter blijkt dan de
volwassen Depardieu.) Gegrinnik daargelaten knelt Novecento dan ook
vooral in het bredere perspectief. Bertolucci weet dat het allemaal moet
in zo'n film – fascisme, communisme – maar eigenlijk heeft hij géén
idee. Zijn politieke besef voelt nauwelijks doorleefd. Eerder
lachwekkend. Voeg daarbij tal van bruuske ritmewisselingen en
wendingen en je kijkt naar een epos waar karakterontwikkeling slechts in
grove streken, mét grove streken geschiedt. 'Wanneer een man zijn hele
leven niks doet, heeft hij teveel tijd om na te denken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten