La Muerte de un Burócrata

'Vanzelfsprekend bestaat er geen jurisprudentie hoe om te gaan met een dergelijke situatie...' Wat een heerlijk staaltje sine qua non-cinema. Een noodzakelijke voorwaarde voor een goede film is zielsveel van cinema houden. De Cubaanse regisseur Alea (Memories of Underdevelopment) doet dat. En hij bewijst dat meteen heel ambtelijk, met een bonnetje. Zijn bureaucratenkomedie schiet heen en weer tussen slapstick, surrealisme en sensualiteit. Stopmotion, fastforward, het maakt niet uit. Voortdenderend op de kekke jazzdeunen van Leo Bro(u)wer, poogt een stuntelende Cubaan zijn tante uit de rats te helpen. Oompje is gestorven en heeft een cruciaal bonnetje in zijn graf meegenomen. Zonder werk-ID, echter geen weduwenpensioen. Dus moet nonkel uit zijn graf. En weer erin. Een perfecte these-antithese, met dialectische chaos als resultaat. Van hot girls naar her-opening. Liepen de communisten soms voorop in Kafkaëske formuliertjeswaanzin? Alleen al de terugkerende scenes op de begraafplaats maken de film geniaal. Steeds zijn ze weer anders. Literair als een Cola Debrot-verhaal, knipogend naar Ed Wood-horror, en tot slot volledig op stelten. Ook Buster Keaton stond immers op die begin-bon. Daar schiet fluks een hondje weg met een gigantisch bot... 'Ik héb die man al gezien, en ik heb ook alle andere mannen die ik moest zien al gezien.'