'Bring the Hebrew in.' Het kost een paar centjes, maar dan heb je ook
wat. The epos to end all epoi schittert vier uur lang in alle kleuren
van de regenboog. Voor een vredelievende boodschap moet je hier niet
zijn, ondanks dat Cecil's intro nog schijnheilig schermt met 'vrijheid'.
Mozes en zijn God hebben niet(s) meer te bieden dan gehoorzaamheid,
gebracht met kapsones. Oude wijn, in nieuwe zakken. Ik las toevallig net
Het Kleine Evangelie van Tolstoj, en daar worden aan de Joodse
orthodoxen precies de verwijten gemaakt, die zij hier zélf nog aan de
Egyptenaren maken! De Egyptenaren maken The Ten Commandments echter wél
tot een pleziertje, van het soort waar onze vriend Jezus niks van moet
hebben. Veel te vleselijk. Dames in oriëntaalse gewaden proberen
farao-meesters te plezieren met doorkijkjes en dansjes. Elk scene een
fenomenale set piece, te midden van sweet oils and scented waters.
Muzikanten strelen in een hoek van een vertrek de harpen. Ik hoorde er
Couperus bijna bij preken, in gloedvolle alliteraties. Mozes ziet op
goedkope sandalen ondertussen zijn God, en krijgt daar prompt een nieuw
Triggerfinger-kapsel van. Hij zal Het Recht naar de verafgoders der
dieren brengen. Elmer Bernstein zorgt voor een mespuntje spiritualiteit,
maar echt transcenderen, doen de kleuren. Vandaag is rood, de kleur van
de Nijl. 'Go, get thee down'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten