'Some sort
of protection from the chaotic flow of particles.' Ik ben koppig.
Hoewel Werner Herzog de laatste jaren vooral in docu's excelleert, ben
ik nog altijd méér benieuwd naar een (willekeurige) fictiefilm van hem.
Goed slecht kan ook leuk zijn, immers. Deze 'science fiction fantasy'
drijft (nee, zweeft!) echter op docubeelden. Een weinig geslaagde
mengvorm. Alsof Herzog restmateriaal had liggen, en dat nu via fictie
poogt te recylen. Voor het 'verhaal' put hij uit Simak-achtige noties.
Een ruimtereiziger strandt op aarde. De eigen plannetjes tot
kolonisering mislukken. 'Nobody came, nobody settled, nobody shopped.'
De alien – een kerel met een paardenstaart – vertelt het allemaal 'on
screen', zonder op wat voor manier dan ook te interacteren met het plot.
Wellicht had Werner Herzog zichzelf maar op moeten voeren als
buitenaards wezen. Dat had in elk geval nog meta-humor opgeleverd. Nu
kijken we vooral naar de docu-beelden van astronauten en kwallen,
begeleid door Reijseger's cello en een stel Sardijnse volksliedjes. Het
bekende werk. Maar zonder geïnspireerd idee. Of toch, ééntje dan. Ergens
legt een wetenschapper uit hoe ver de aarde eigenlijk van andere
bewoonbare plekken ronddraait. Het is bijna claustrofobisch in
Oneindigheid. Het gevoel dat speleologen soms bevangt in ondergrondse
gangen. 'They needed a bolder plan.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten