'You see all this rust on my
body?' Ram je kop door een Staalplaat. Klabeng! Ik vond Tetsuo
eigenlijk meteen beter dan Tokyo Fist, die andere horrorcultclassic van
regisseur Tsukamoto. Zijn setup neigt hier naar Cronenberg, maar de
uitvoering is meer Lynch. Ergens spat de liefde er gewoon vanaf. Voor
knutselen, en voor de freak. In verwrongen handheld belijdt de
kantoorklerk zijn grootste dromen en angsten. Hij wil de Superman zijn,
die alle vrouwen zal nemen. Maar tegelijkertijd blijft er de angst om
zélf gedomineerd te worden. In hoeverre kun je uit vrije wil aan de
mechanische doping? Ergens is de film gewoon één grote, surrealistische
castratietrip onder dwang: er kan méér met een stofzuigerslang. Kafka
wordt hier ontleed en vervolgens ontmaagd. Nu móet ie wel 'verwandlen'.
'You wanna play with a sewer screw bitch?' De machinale sater draaft in
turbo door. Alle schroeven gaan los. Een half uur lang is dat echt
genieten, in hyperkinetisch zwart-wit, gefinancierd door het Japanse
epilepsiefonds, vermoed ik zo. (Als waarschuwing voor wat er kan
gebeuren als je te lang naar late night tv kijkt...) Het tweede deel
mocht er toch wel wat meer geluld worden van mij. Maar lullen. Kom nou.
Pompen en boren moet ie. De beelden blijven verbazen. Een industrieel
bloedbad dat naar Meliés weet te knipogen. 'Hallo? Hallo!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten