The Falcon and the Snowman

'There's an NSA guy on his way up.' In Nixons seventies was de politieke paranoia op zijn best, al gaat Trump allicht oude tijden doen herleven. Dat zal dan in elk geval nog wat fijne films opleveren. Met The Falcon and the Snowman maakte Schlesinger een lekkere 'e-spionage'-film uit de periode dat de computer intelligence net opkwam. Timothy Hutton ontdekt dat de CIA zich zelfs met de Australische politiek bemoeit. Een stukje vergeten historie rond Whitlam, het arme socialistische schaap. Hoewel de jonge valkenier nauwelijks in politiek geïnteresseerd lijkt, heeft hij toch een aloud motief om iets met deze info te doen: zijn pa. Een FBI-man. Dit is dé kans om tegen de ouweheer in te gaan. 'Do you really resent me as much as you want me to think you do?' Pa weet wel wie de schuld moet krijgen. Die dekselse cokevriend van zoonlief. Sean Penn schmiert 'r als dopehead op los. Dat werd pas later zijn specialiteit waarschijnlijk. The Falcon and the Snowman moet het hebben van de bekende beklemming en Pat Matheny's heerlijk cheesy muziek. ('This is Not America', croont Bowie) Die songtitel raakt precies de naïeve les. Een spion raakt eigenlijk altijd gevangen in zijn zelfgespannen net van geheimen. Elk regime is uiteindelijk slecht. Dat nihilisme wordt door iedere spion geleerd, maar niet door iedere spion even goed verteerd. 'I appreciate fear. The chance to face it.'