'Have you ever saved a maker of cannons?' De favoriete film van Majoor
Bosshardt. Of niet. Literaire grootheid Bernard Shaw opent zijn
adaptatie met een handgeschreven brief. 'You will not be bored.' Hij
houdt woord, al wordt de film wel klungelig verteld. Scenes buitelen
chaotisch over elkaar heen. Voor enig houvast moeten we naar het Leger
des Heils. Een rijkeluisdochter probeert daar goede daden te verrichten,
ondanks de bedenkingen van papa. De hele familie bitst dolletjes tegen
elkaar. 'Speak of something suited to your mental capacity!' Een malle
combi van leipheid en vroomheid, maar het kan nog wat merkwaardiger.
Steeds vileiner wordt het Leger belachelijk gemaakt. Sukkelaars met
trommels en zogenaamde idealen. De lagere rangen houden de bedelaars
tevree, de hogere rangen bedelen zélf op macro-niveau. De slimmige
tekstuele omkeringen waarmee Shaw zich de hele film lang al uitleefde,
culmineren in de slotsequentie, waarin de film ook visueel topsy-turvy
gaat. Het gezin bezoekt kanonnenfabriek van pa. Een plek van hoge hoeden
en pantserplaten, zóu je denken. Maar tussen de vlammen brandt een
heilig vuur. Een fabrieksutopia gefilmd met Sovjet schwung. Wie moeten
we nu nog geloven? En waarin? Shaw had in zijn brief al gewaarschuwd.
Dit zou een parabel worden. 'Blow Machiavelli, blow!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten