The Memory of Justice

'Nicht schuldig.' Samen met Albert Speer gezellig projectorfilmpjes kijken. Marcel Ophüls doet het. In zijn bekende chaotische stijl schotelt hij de kijkers hier een ongelooflijke hoeveelheid materiaal voor. Een web van gruwelverhalen. Er zitten minstens vijf films in deze totaaldocu. Ik zou willen dat de man wat beter kon focussen. Wat als hij heel secuur een prent had gemaakt die 'Taters' heette? Slechts wat oude nazi's, reflecterend. Doenitz, Speer en kleiner grut. Allen in verschillende fasen van ontkenning. Met Speer als de slangenkoning, de nazi die zelfs spijt kon hebben als het 'm uitkwam. Veelal houdt Ophüls zich hier bezig met het Neurenberg proces. Het lijkt een voorafschaduwing van de EU bureaucratie. Simultaanvertalers en haarklovers. ('Kunnen we niet gewoon 50.000 man afknallen', peinsde Stalin.) Soms vergeet Ophüls de nazi's helemaal, en maakt omwegen naar Algerije en Vietnam. Daar begint de docu te haperen. Het eeuwige J'Accuse tegen Amerika. Op de mafste momenten voert Ophüls zichzelf op, én zijn familie. Dan wordt The Memory of Justice ineens een aangenaam seventies-links egodocument. Het warhoofd trekt naar de sauna, om daar tussen de naakte lichamen over de Nasleep te spreken. Je ziet Duitsland tijdens die scenes in het reine komen met zichzelf. Een bijzondere tijd van openheid, in een bijzondere marathon. 'Waarom maak je alleen maar zulke films, Marcel'?