Bamboozled

Zeer boeiende Spike Lee-film, misschien wel de film van hem waar ik het meest door geraakt werd. Het meest door geïntrigeerd raakte. Eerst lijkt het nog een hopeloze flop te worden, de digitale cinematografie is matig, de muziek is van soap-niveau (en dat gaat later juist wél werken) en het acteren is (expres) overdreven. Een Afro-Amerikaanse tv-show bedenker (Damon Wayans) wisselt samen met producer Michael Rapaport hatelijkheden en flauwigheden uit. Wayans heeft het snuggere plan om de meest racistische show ever op tv te brengen, waar Rapaport ("I am blacker than you are") meteen enthousiast over is. (Hij zegt er een 'boner' van te krijgen) Vanaf de start van de show wordt Bamboozled een bizar leuke film. Het programma vol getapdans, olijke grappen, de Alabama Porch Monkeys band (= The Roots) is op een vreemde manier eigenlijk best vermakelijk. En tegelijkertijd natuurlijk superfout, precies de verwarring die Spike Lee wil natuurlijk! Na een tijdje verschijnt het hele publiek in blackface, protesteert Jesse Jackson en weet Wayans (zijn personage heet trouwens lekker overdreven Pierre Delacroix en praat al net zo raar) niet wat hem overkomt. De trein rolt en hij kan hem niet meer stoppen. In een minder boeiend lijntje (die wel voor de "oplossing" zorgt) maakt Mos Def zich als gewetensvol rapper heel, heel kwaad. Zo eindigt deze ambitieuze trip bijna als American Beauty en met een fraaie montage van oude racistische 'nigger'-personages die 'yes sir, thank you sir' zeggen. Die hartverscheurende montage had nog veel langer mogen duren. Overigens is Bamboozled ook leerzaam, nooit geweten dat 'watermeloen' klaarblijkelijk allerlei slavernij/negro-connotaties heeft.