The Public Enemy

De verwondering blijft. Deze film is bijna tachtig jaar oud en toch voelt ie fris, van een modern tempo. Engels verandert ook nooit klaarblijkelijk. The Public Enemy is een van de vroegste talkies, een Godfather avant la lettre (inclusief dood paard) en tevens de doorbraak van James Cagney. Naar men zei het moderne acteren himself. Zelf was ie er later niet zo blij mee, want hij speelt hier een gangster, waarna hij de rest van zijn leven aan dat stereotype vast zat. En zelfs hier zie je dat ie daar eigenlijk iets te lief voor is, al heeft zijn sardonische grijns ook iets gevaarlijks. Zeker, als hij in een beroemde scène een grapefruit in het gezicht van zijn vriendin duwt. (Zij lijkt oprecht verbaasd) Een andere beruchte scène speelt rond een sissy-kleermaker, waar Cagney werkelijk lijkt te suggereren "kijk maar uit dat ie je niet in je reet neukt....!" We zien Cagney met zijn trouwe mattie Edward Woods opgroeien en de rangen der criminaliteit beklimmen. Een Ierse bootleg-baas vormt een gedenkwaardig personage, net als zijn flirtende dochter. Het mooist van alles is het horror-komische einde, de spectaculaire thuiskomst van Cagney. (Of wat er van hem over is!)