The Dresser

Mooi acteer-spektakel, dat je wel prompt weer vergeet. Kanonnen van dienst zijn tornado Albert Finney, als gelouterde Shakespeare-vedette, en zijn trouwe slaafse knechtje Tom Courtenay. Die laatste overdrijft in het begin de sissy-maniertjes van zijn personage, maar weet Finney in het midden-gedeelte zowaar weg te spelen. Finney, die er bijzonder vreemd uitziet met zijn stokoude (geschminkte) kop op zijn nog jonge lijf, moet worden opgelapt voor een King Lear-optreden, gedurende WW2, als de nazi-bommen op Engeland vallen. De arme Courtenay moet alles uit de kast halen en blijft maar drank lurken en zijn baas bepotelen. Prachtig achter de schermen-gedoe van geschmink en het oefenen van de tekst. De scènes óp toneel zijn dan weer minder boeiend, maar misschien is dat expres. Zo is bijvoorbeeld de afscheidsgroet van Finney aan het publiek belangrijker en emotioneler dan zijn Lear-slotmonoloog. Het einde is voorspelbaar. Enigszins jammer valt Courtenay dan weer terug in irritant gejammer. Misschien kun je het in character noemen, maar ik had graag wat stiller verdriet gezien.