Thieves Like Us

Ik dacht eerst: wat lief van Altman om eer te bewijzen aan Ray's They Live By Night, door de namen van de personages opnieuw te gebruiken. Maar toen begon het allemaal wel érg veel op die film te lijken. Dit is inderdaad een nieuwe versie van dezelfde roman, géén remake, want Altman beweerde They Live By Night niet te kennen. Wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt. Laatstgenoemde is tenslotte een magisch-naïeve klassieker. Altman's versie mag er ook zijn, naturalistisch zoals we van hem kennen. Het is alleen jammer van het keiharde Bonnie and Clyde-einde, wat voor zijn doen onorigineel is. Natuurlijk moest het wel tragisch eindigen in een shoot-out zoals al zulke films. (Public Enemies, Gun Crazy) Het is meer de verbeelding ervan die wat al te typisch seventies aanvoelt. De rest van de film is echter uitstekend en heerlijk traag. Het begint al met mannen in een bootje die vanuit de verte zijn gefilmd. Zijn blijken ontsnapten, die een arme dommige taxi-chauffeur gebruiken om weg te komen. Er worden wat bankovervallen gepleegd, maar het gaat vooral om de wacht-scènes waar de mannen tijd spenderen bij familie, in een gasstation en huisjes out in the country. Ze spelen met neefjes en nichtjes fanatiek en bankoverval na en de jongste van hen (een Buscemi-achtige Keith Carradine) papt aan met Shelley Duvall. Lekker knuffelen in bed en eindeloos radio luisteren. (Alle muziek komt van radio's) Merkwaardig is de Coca-Cola running gag, dat zeker in de tijd waarin het speelt net zijn introductie beleefde. Iedereen is er in elk geval verzot op.