Bang the Drum Slowly

Ah, honkbalfilms. Heerlijk. Deze doet in de major league mee, zeker het fantastische eerste half uur heeft een Hal Ashby-achtige fijne laconieke seventies-sfeer. Het is nog de tijd vóór het grote sportgeld, dus handelt het hoofdpersonage naast zijn pitcher-activiteiten ook in verzekeringen. Het is ook in die hoedanigheid dat hij zich in eerste instantie bekommerd om een hilbilly teamgenoot (Robert de Niro in zijn eerste bejubelde rol). Eerste zin van de film "vreemd eigenlijk, hoe alles gewoon doorgaat". De Niro heeft te horen gekregen dat hij stervende is en Michael Moriarty ziet het als zijn taak dit verborgen te houden voor de clubleiding en hun teamgenoten. Het is off-season dus de twee spenderen wat tijd bij de ouders van De Niro, waar de laatste alvast zijn krantenknipsels verbrandt. Schiet me te binnen dat de film dus eigenlijk in een soort eind-sfeer begint. Want daarna begint het seizoen en beleeft de Niro het mooiste seizoen uit zijn carriere. Dat is allemaal wat clichématiger, al is het vermakelijk hoe de coach door heeft dat er "iets" in het team niet klopt, en de blauwogige goudeerlijke ogen van Moriarty steeds ingewikkeldere leugen-constructies overeind moeten houden. Wat voor Bang the Drum pleit is het rafelige (misschien zelfs afgeraffelde einde). Zoals Moriarty al zei, het leven gaat gewoon door.