L'Enfance Nue

Zó, die Pialat was er eigenlijk al vroeg bij. Hij debuteerde hiermee eind jaren '60. De naam van Truffaut flitst nog even langs in de openings-credits, die zal 'm wel wat advies en geld hebben gegeven. L'Enfance Nue is eigenlijk de realistische evil twin evenknie van Truffaut's kinderfilm L'Argent de Poche. Daar is alles koek en ei en hier is het goed mis. L'Enfance Nue volgt in die typische lukrake Pialat-stijl het leven van een adoptie-jongetje. (Een soort Doinel eigenlijk) Me nooit zo gerealiseerd, het zal ook wel niet zo eenvoudig gaan als hier wordt geschetst, maar het kloterige aan adoptiekind zijn is dat je ouders je gewoon in kunnen ruilen als je niet meer bevalt. Dat gebeurt hier, al lijkt het de jongen weinig te deren, het is dan ook een crimineeltje met kleptomanie. (Ook een kat gaat er nog an) De jongen verhuist van stad naar platteland, waar hij opgevangen wordt door een heerlijk ouder echtpaar. Ik rook bijna het huis van mijn opa en oma, van vroeger toen ze nog een groentezaakje hadden (extreem kleinschalig). Echte Brabantse dorpssfeer. Als een ander adoptie-kind van ze doodleuk aan tafel wat kinky seksboekjes leest worden ze weliswaar wel afgepakt maar kijken opa en oma (er is ook nog overgrootmoe) er grinnikend in. Dat soort gemoedelijkheid dus. Ondertussen blíjft de jongen een crimineeltje, maar de kijker krijgt ook wel mee dat ie ergens toch een goed hart heeft. L'Enfance Nue is niet eens zo'n heel goede film, maar flitsen van bibberig gezang en gedans op bruiloften en moeizame toenadering tussen jongen en de rest van de aanwezigen maken de prent toch hartverwarmend.