The Duellists

Hollywood-moguls zullen verrukt uit hun kalfslederen stoelen zijn opgeveerd. Wat een talent, die Ridley Scott. Als je met zó'n vaste hand, zo'n duur uitziend debuut kan maken. Straf! Alsof ie al jaren bezig was. (En hij was dan ook niet de jongste meer) The Duellists is gebaseerd op een verhaal van Joseph Conrad en vertelt over de vete tussen twee officieren uit het Franse Napoleonsleger. Twee goede hoofdrollen van Keith Carradine en Harvey Keitel. De laatste herkende ik pas na een tijdje. Het kan aan de maffe Obelix-achtige vlechtjes hebben gelegen, maar misschien ook omdat hij uitstekend in een rol kan verdwijnen. Die vlechtjes en andere details (hoeden!) zijn trouwens tot in de puntjes verzorgd, zo schijnt dit de meest realistische zwaardvecht-film ooit te zijn. (Of is het meer schermen?) Hoe dan ook, de officieren krijgen het om raadselachtige redenen aan de stok en vooral Keitel raakt totaal geobsedeerd. Elke mogelijkheid tot een duel grijpt hij aan. En dat zijn er veel. Het is daardoor dat de film na een tijdje een wel erg fragmentarisch karakter krijgt. Zappend van duel naar duel, in allerlei variaties, tegen allerlei achtergronden. Als altijd zijn juist de tussenstukjes (de weinige die er zijn) het mooist. Carradine overleggend met een laconieke, fluit-spelende vriend, bijvoorbeeld. Het laatste duel (met pistolen nog wel) is, zoals het hoort, het mooist. Prachtig laatste shot van Keitel vanaf een heuvel al peinzend uitkijkend op een schitterend rivierenlandschap. Maar dat had u al gezien.