Tous les Matins du Monde

Film die eigenlijk alles zegt in het eerste half uur en daarna clichématig wordt. In de opening zien we een pafferig pruikengezicht (Gérard Depardieu nagenoeg onherkenbaar). Hij is de oude Marin Marais (ik dacht eigenlijk Marais Marais, maar het blijft een leuke naam). De componist denkt terug aan zijn oude meester, Sainte Colombe, die zoveel beter was dan hij. (Een Salieri-achtige jaloezie zullen we maar zeggen) Daar begint de film begeleid door permanente voice-over aan een flashback en vertelt het leven van Sainte Colombe, een kluizenaars-achtig figuur, die prachtig viola da gamba speelt. Zó goed dat hij af en toe tijdens het spelen ophoudt en we de muziek gewoon door horen gaan! Zijn vrouw overlijdt en dat komt ie niet te boven, in een mooi moment lopen de tranen over zijn wangen tijdens het spelen. Zijn lieftallige dochters behandelt ie slecht en het wordt echt erg als de jonge Marin Marais om les komt vragen. (Overigens gespeeld door Depardieu's zoon Guillaume, een leuk detail) Tot dan toe is Sainte Colombe nog redelijk bij zinnen geweest, maar de jonge Marais roept een absurde, ongeloofwaardige woede in hem op en hoe lang de jongen ook rond blijft hangen, hij behandelt hem als stront. Dochterslief zijn wel blij met die knappe jongeman en ze bieden beide hun boezem aan. Later trekt Marais naar Versailles waar hij klaarblijkelijk (buiten beeld) in no time tot Gerard proporties wordt vetgemest. (Erg geinig) Zoals ik al zei, de film zelf lijkt echter alles in dat eerste half uur al te hebben gezegd en maakt daarna gewoon nog wat rondjes om de kerk met dezelfde emoties.