L'Humanité

Schokkende verrassing. Hij kan het warempel dus wél, die dekselse Bruno Dumont! Flandres slechtste film ooit, L'Humanité een van de beteren die ik dit jaar zag. Ik heb geloof ik over Memories of Murder wel 'ns gezegd dat ik van policiers houdt waar de crime er maar een beetje zijdelings toe doet. L'Humanité voert dat tot in het ultieme door. We zien een naakt kinderlijkje, we zien het dat het hoofdpersonage een agent is, maar de eerste veertig minuten zien we enkel zijn gewone alledaagse onberoepsmatige handelingen. En dat werkt heerlijk. De loserige Momma's Man met schuldig hoofd (zou hij die moord gewoon zelf hebben gepleegd?) woont (dus) bij zijn moeder, in een volkswijkje. De straat is naar overgrootvader vernoemd, een beroemde schilder. Onze man loopt alsof hij een hersenbloeding heeft gehad en maakt een nogal dommige indruk, wat hem ook constant door jan en alleman wordt verweten. En toch, heel knap, gaandeweg de film weet de film toch de kracht van deze dolende ziel duidelijk te maken. Hij doet zó zijn best! We krijgen al snel te horen dat hij ook zelf vrouw en kind is verloren (nauwelijks te geloven dat ie die ooit had) maar het is waarschijnlijk daardoor dat die crime hem zo aangrijpt. Ook zijn buurvrouw is afwisselend lastig en fascinerend voor hem. Zij heeft al een vriend, maar gedraagt zich (waarschijnlijk tegenover iedereen in het dorp) als een flirt. Dumont, de provocateur, kan zich dankzij haar uitleven in een overdaad aan expliciete seksscènes en op het laatst wordt het helemaal bont met L'Origin du Monde-taferelen, het beroemde schilderij. Er zijn ook genoeg werkelijk aangrijpende scenes, zo knuffelt de man een zielige Algerijnse drugsdealer en peinst hij minutenlang pijnlijk bij een schilderij in een museum, waar een tentoonstelling over zijn grootvader wordt ingericht. Mooiste sequentie is misschien wel de volgende; De vriend van de buurvrouw komt aangereden met de schoolbus, agent maant 'm kalm maar beslist tot stoppen, man in bus kaffert 'm uit, waarna ons hoofdpersonage naar huis gaat en met een zielige kop keyboard gaat staan spelen. En dan heb ik het helemaal nog niet gehad over alle spirituele componenten. De zonden der wereld op de schouders van één man.