20 Fingers

Eerbetoon aan Kiarostami, zo wordt al vermeld in de intiteling. En dat is gelukt. Net als Kiarostami's Ten volgen we heel eenvoudig en lo-fi mensen vanuit een vervoermiddel. Althans, dat is hier de eerste paar vignetten zo. Het verschil is dat het hier om twee acteurs gaat (waaronder de regisseuse) die een koppeltje in steeds verschillende situaties spelen. Het is bijna een soort toneeloefening. (Let wel het is dus ook niet steeds hetzelfde koppeltje) Het eerste vignet is het intiemst en het mooist. We zien slechts de schimmen van twee mensen in een auto op een besneeuwde weg. De twee babbelen over doktertje spelen en andere naughty kinderspelletjes. Dan zet de man de auto stil. Tijd voor een goed potje seks. Het lijkt romantisch, maar dan volgt een verrassende, laten we zeggen Iraanse, wending. 20 Fingers ís dan ook geen romantische film en in de daaropvolgende vignetten wordt alleen maar ruziegemaakt of al filosoferend gebekvecht. Dominante mannen, koppige vrouwen, achterdocht en jaloezie. Hoe conservatief Iran ook is, eigenlijk is dat in alle samenlevingen hetzelfde. Op het laatst gaat de film nog even meta, zoals de grote meester ook zou doen. Oh ja, een grappige situatie moet ik niet vergeten, ergens volgt een abortus-discussie vanop de motor, niets grappigs aan verder, maar pas na minuten merkte ik dat er achteloos nog een kind van een jaar of drie tussen het stel in hangt!