Micmacs à Tire-Larigot

Bijna grappig hoe z'n drukke, cartooneske, waanzinnige film tegelijkertijd zo leeg en saai kan zijn. En dat leeg is dubbel opvallend want dit moet eigenlijk een aanklacht tegen de wapenindustrie zijn. Daar komt weinig van terecht, in de veel te driftige opgepoetste stadskleurige sprookjeswereld die Jeunet hier, zoals gebruikelijk, oproept. Zijn Anton Pieck plaatjes sorteren geen effect meer, ergeren zelfs, misschien moet hij maar 'ns bij Caro langs, met een bloemetje voor een hernieuwde samenwerking. Micmacs is alleen leuk in het eerste kwartiertje, waar het hoofdpersonage wordt geïntroduceerd. Vader overlijdt door een man en het jongetje verandert in een apathische video clerk (Davy "Ch'ti" Boon) die The Big Sleep in Franse nasynchronisatie mee kan playbacken. Dan wordt hij uit het niets getroffen door een kogel, die 'm later nog door een collega wordt geschonken. Dit absurdisme werkt nog aardig, zo lijkt het bijvoorbeeld even alsof hij niet kan praten en in gebarentaal dan wel Chaplin-grollen communiceert met de wereld om hem heen. Later slaat ie dan alsnog aan het babbelen en belandt hij in een recycle-paradijsje van oude autobanden waar een team van geflipten hem bij staan in zijn onduidelijke wraaktocht tegen de wapenindustrie. Het is tekenend dat de leukste en simpelste grap iets met een worst van doen heeft. Regular Pinon lokt een hond!