Als Nicholas Roeg niet iedere tien minuten een naakt lichaam ziet krijgt hij ondraaglijke jeuk. Gelukkig weet hij dat ook hier weer te voorkomen! Ditmaal lijkt hij zelfs werkelijk personages in te lassen die geen enkel ander doel hebben dan naakt in een zwembad te springen. En dat terwijl The Man Who Fell to Earth tegelijkertijd ook gewoon een behoorlijk serieuze sci-fi is, met de ultieme graatmagere spaceboy David Bowie in de hoofdrol. Roeg heeft een voorliefde voor rocksterren klaarblijkelijk, want hij werkte ook al met de (ook qua uiterlijk) vergelijkbare Jagger. Dat was in Performance, een evenwichtigere film. Erg geinig is hier dat juist Bowie's ogen een cruciale rol spelen, in Chien Andalou-achtige verwikkelingen. Al zijn de ogen hier overigens wel gelijk van kleur. In typische Roeg-stijl roetsjt de film onnavolgbaar door de tijd heen. Eerst stort Bowie neer in Nowheresville, USA, maar het volgende moment is hij al de steenrijke eigenaar van een of ander bedrijf. (Hij had wat patenten van zijn thuisplaneet meegenomen) Als een soort Citizen Kane of regisseur/miljonair Howards Hawks verandert hij langzaam in een kluizenaar; wil hij eerst nog naar huis, na een onduidelijk en mislukt space-shuttle project raakt hij aan de drank. Zijn eigen planeet is uitgedroogd dus hij is nogal dorstig! Ondertussen vermaakt hij zich met zijn (begrijpelijk) hysterische meissie, die hij uit een hotellift heeft opgeduikeld. De arme alien kan slecht tegen liften en autorijden, hoe langer ik erover nadenk hoe meer dit toch eigenlijk een (tragi)komedie moet zijn.
dinsdag 31 augustus 2010
The Man Who Fell to Earth
Als Nicholas Roeg niet iedere tien minuten een naakt lichaam ziet krijgt hij ondraaglijke jeuk. Gelukkig weet hij dat ook hier weer te voorkomen! Ditmaal lijkt hij zelfs werkelijk personages in te lassen die geen enkel ander doel hebben dan naakt in een zwembad te springen. En dat terwijl The Man Who Fell to Earth tegelijkertijd ook gewoon een behoorlijk serieuze sci-fi is, met de ultieme graatmagere spaceboy David Bowie in de hoofdrol. Roeg heeft een voorliefde voor rocksterren klaarblijkelijk, want hij werkte ook al met de (ook qua uiterlijk) vergelijkbare Jagger. Dat was in Performance, een evenwichtigere film. Erg geinig is hier dat juist Bowie's ogen een cruciale rol spelen, in Chien Andalou-achtige verwikkelingen. Al zijn de ogen hier overigens wel gelijk van kleur. In typische Roeg-stijl roetsjt de film onnavolgbaar door de tijd heen. Eerst stort Bowie neer in Nowheresville, USA, maar het volgende moment is hij al de steenrijke eigenaar van een of ander bedrijf. (Hij had wat patenten van zijn thuisplaneet meegenomen) Als een soort Citizen Kane of regisseur/miljonair Howards Hawks verandert hij langzaam in een kluizenaar; wil hij eerst nog naar huis, na een onduidelijk en mislukt space-shuttle project raakt hij aan de drank. Zijn eigen planeet is uitgedroogd dus hij is nogal dorstig! Ondertussen vermaakt hij zich met zijn (begrijpelijk) hysterische meissie, die hij uit een hotellift heeft opgeduikeld. De arme alien kan slecht tegen liften en autorijden, hoe langer ik erover nadenk hoe meer dit toch eigenlijk een (tragi)komedie moet zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten