Le Goût des Autres

Heel fijn. Old school comedy of manners. Op z'n Woody Allens, maar dan zonder one-liners. Wel met genoeg grappige (aangenaam milde) scènes. Trouwens ook wat pijnlijke, ik wil mijn trui over mijn hoofd trekken-situaties, zeker rond de Inspector Clouseau-achtige hoofdrolspeler, baas van een bedrijfje. In wat eigenlijk? Ik dacht even aluminum siding als de Tin Men. Hij probeert wanhopig een actrice te versieren, maar die is meer van hoge cultuur. En deze man denkt bij opera's aan liedjes uit reclames enzo. Mijn favoriete moment in de zeer soepel, goedgeschreven film (op de een of andere manier vind ik dat de grootste kwaliteit hier) is als die actrice bij de directeur komt zeggen dat hij echt geen dure schilderijen hoeft te kopen om indruk op haar te maken. Dit lijkt een sympathieke geste (en het is ook een terechte opmerking) maar tóch slaat die waarschuwing als een boemerang in haar snob-gezicht terug en zet ze zichzelf voor gek. Ook leuk zijn random invalletjes als dat een van de bodyguards van de directeur ineens dwarsfluit blijkt te spelen. (Hij pakt het weer op om een uitgegane relatie te verwerker) De andere bodyguard is meer de Belmondo-macho. Blijft een vraag over, ik weet dat regisseuse Jaoui meespeelt, maar weet niet wie ze is. Dan zijn er 3 opties. Zij is de Ibsen-actrice (lijkt me niet), zij is het Julianne Moore-achtige kordate, frisse wiet-dealer en barmeisje (de locatie die fraai de personages verbindt). Of zij is de veel kleinere rol van de vrouw van de directeur die in een gruwelijke roze ingericht huis woont. (Deed me aan een bepaalde Mike Leigh film denken) Ik gok erop dat Jaoui het barmeisje is, maar zou het ergens nog leuker vinden als ze die laatstgenoemde rol speelde.