Pickup on South Street

Nagenoeg perfecte noir van Samuel Fuller, beste tip dus van Scorsese (en ook van Vido). Conventioneel, zelfs Hitchcockiaans voor Fullers doen, denk ik. (Toch een soort enfant terrible meen ik) De eerste helft van deze film bevat een eindeloze ketting van geniale scènes. Het begint al in de opening, waar de gluiperige held Richard Widmark (altijd goed) als zakenroller een damestasje open peutert. Het lijkt net of hij op een heel andere manier vingervlug is, want wat kijkt die meid (de schoonheid Jean Peters) smachtend naar hem. Is het soms een afgesproken diefstal...Neen, blijkt, als de arme jonge meid op zoek moet naar de inhoud van haar portemonnee, daar zitten namelijk door communisten gestolen geheimen in. Dit anti-commie aspect is een beetje flauw, een van de weinige minpuntjes. De zoektocht door alle partijen naar de McGuffin is echter fantastisch en daar gaat het om. De politie haalt er een 'stool pigeon' bij, een schitterende oude, rauwe Thelma Ritter, die met stropdassen hosselt. Haar tragische laatste scène is ook heerlijk. De jonge meid moet op zoek naar Widmark en komt door o.a. door een vadsige informant die bij een Chinees restaurant zit te vratsen. Deed me denken aan die dikzak in Blast of Silence, een film van vergelijkbaar niveau. Widmark verstopt ondertussen zijn buit, in een ijsbox onder water, waar hij heel gewiekst de agenten zelf op wijst, pak maar 'n biertje! Zoals bij film noir gebruikelijk worden de losse eindjes in de tweede helft wat moeizaam verbonden, zo heeft een personage ergens fifty-fifty procent kans om te overleven, om binnen no time weer op de benen te staan. Maar wat geeft het, met al die prachtsettings en prachtkarakters. En zoals het hoort maakt de film een cirkel naar de tram uit het begin.