Tender Mercies

Howard Hawks sprak ooit, een geslaagde film bevat drie goede scènes en géén slechte. Dat laatste doet deze de das om. Erg spijtig, want Tender Mercies is best een lieve film, een klein tipje, voor de liefhebbers van Forty Shades of Blue en Nashville. Ook dit is een labiele muzikantenfilm, heel alledaags. Robert Duvall, die al in zijn eerste shot op Will Oldham lijkt, speelt een drinkeboer en voormalige country-ster. Hij herpakt zich uit de goot, in de middle of nowhere, met een jonge vrouw en haar zoontje. Die laatste is een van de minpuntjes aan de film, opvallend genoeg roept hij af en toe off screen wel wat aardige en levensechte dingen, maar in beeld is het John Denver-achtige mannetje een hopeloos acteur. (Om nog niet te spreken over zjin klasgenootjes die hem pesten. Een hopeloze scène) Maar daar gáát de film natuurlijk ook helemaal niet om! Het draait om de uitstekende Duvall en zijn labiele kloteleven, met een ex die door Texas tourt en met veel vibrato snik-klassiekers zingt. Het is geen toeval Duvall zijn aangenomen zoon aan het eind als verrassing géén gitaar geeft.