A Child Is Waiting

Volgens mij de enige keer dat Cassavetes met echte sterren werkte en producers die serieus geld investeerden. Meteen kreeg de regisseur mot met iedereen en hij stond niet achter de uiteindelijke versie. Cassavetes vond 'm te sentimenteel, maar dat valt mijns inziens wel mee. De orkest-stroop en het melodrama zit toch vooral in het begin als we een jongetje naar een jaren '50-kindergesticht zien worden gebracht. Het jongetje is nogal apathisch, misschien is het een autist, maar in het ziekenhuis vinden we een rijke verscheidenheid aan mentaal instabielen. Baas van het hele gebeuren is Burt Lancaster, als altijd de juiste man op de juiste plek, met oprechte felheid vechtend voor zijn patiënten. Op geheel eigen wijze, want de film schetst het conflict tussen discipline en liefde. Voor dat laatste zorgt Judy Garland, die in die tijd zelf ook tot over d'r oren in de problemen zat en er ook zo uit ziet. Ze heeft iets treurigs, maar doet het goed. Haar personage wil de kinderen met liefde doodknuffelen. De kijker en Garland leren dat dat de verkeerde weg is, terwijl de kinderen samen met Garland een liedje instuderen. Typisch genoeg is het mooiste moment de confrontatie tussen Garland en Gena Rowlands. Het zal geen toeval zijn dat die laatste o.l.v. Cassavetes weer weet te schitteren. Hij werkte toch liever met "eigen volk". Ander aardig momentje is als het belangrijkste jongetje wegloopt en kortstondig door de stad dwaalt. Een hele film in een paar beelden.