Medium Cool

Een heerlijke film. Meesterwerkje zelfs. En volkomen onderschat, want in die paar naslagwerken die ik heb wordt ie niet genoemd. Er zit zóveel in Medium Cool en toch ontaardt de film niet in een totale wanboel. Sterker nog uit de schijnbare lukrake opvolging van scènes ontstáát iets. In het hart van de film zit een simpel verhaal van een man die met een net naar Chicago verhuisde vrouw + zoontje vriendschap sluit. Het zoontje is duivenmelker, wat ik altijd al wel een lieve sport vind. Magische beelden van duiven vanaf het dak, flashbacks naar West-Virginia en briljante muziek van Mike Bloomfield die recht naar het hart gaat. Bijna als de Velvet Underground-achtige bluesplaten van Jandek. Medium Cool zit ook vol politiek en sociale onrust. Het eind van de jaren '60 moet wel de boeiendste tijd in de recente Amerikaanse geschiedenis zijn geweest, met hippies, protesten tegen Vietnam en de black power beweging. Het hoofdpersonage is camera-man en interviewt wat radicale Afro-Amerikanen die mooie speeches houden. 'Een neger is een invisible man, maar geef hem een geweer en hij wordt zichtbaar.' Zoiets. Martin Luther King preekt ook nog op de tv. Voeg daar nog prachtige sequenties aan toe als een uitje van de camera-man met een andere scharrel, dat via een rolschaats-knok-wedstrijd vloeiend overgaat in een fraaie seksscène. Of jongetjes in een trein, heel gewoontjes. Werkelijk van alle markten thuis dus, dat moge duidelijk zijn. Het einde dan nog even noemen, als het zoontje verdwenen is en moeder na een date, in haar fraaie knalgele cocktailjurkje door demonstraties struint. Spannend en prachtig.